Rozdział 34

- Jakie zdjęcia? - zapytałam zdziwiona, a on wyciągnął swój telefon i pokazał mi fotkę. (link)
- Przecież to nie ja jestem na tym zdjęciu. - powiedziałam, a on spojrzał na mnie dziwnym wzrokiem.
- Jak to nie ty? A kto niby? Nie rób ze mnie idioty, bo wzrok mam jeszcze dobry.
- To nie ja. Kiedy niby i z kim miałabym się obściskiwać? - zaczynał mnie już denerwować. Ewidentnie widać, że to nie ja.
- Może rzeczywiście to nie ty. A ja głupi uwierzyłem w takie plotki. Przepraszam cię. Mam nadzieję, że wybaczysz mi i uda nam się zacząć wszystko od nowa. - spojrzał na mnie. Oczywiście, że chciałam spróbować jeszcze raz, ale to było chyba za szybko. Dopiero co sobie wszystko wyjaśniliśmy.
- Idź najpierw do carmen i jej wszystko wyjaśnij, a później porozmawiamy. - powiedziałam i pchnęłam go w kierunku schodów. On odwrócił głowę w moją stronę i się uśmiechnął, co odwzajemniłam.

Poszłam do kuchni przyszykować jakieś kanapki na drogę, bo zaraz wyjeżdżamy. Mimo, iż z Justinem wszystko sobie wyjaśniliśmy, to nie chciałam tu zostawać. Dalej chce się stąd wyprowadzić, ale teraz powiem mu po prostu gdzie może nas szukać. Gdy już wszystko miała przyszykowane udałam się do salonu. Na kanapie dalej siedziała ta wywłoka i przeglądała coś w swoim telefonie. Przeszłam obok niej i usiadłam na fotelu na przeciwko.
- Co ty tu robisz? - zaatakowała mnie od razu. Spojrzałam na nią zdziwiona i czekałam co powie dalej. - wynoś się stąd. Justin teraz jest ze mną. - nie miałam ochoty się z nią kłócić, więc po prostu zignorowałam jej słowa.

Po około 15 minutach do salonu zszedł Justin z Carmen na rękach. Oboje się uśmiechali i coś szeptali do ucha. Na ten widok od razu ścisnęło mi się serce. Wreszcie moja córka była uśmiechnięta i szczęśliwa.
- I jak tam? Już wszystko wyjaśnione? - zapytałam i spojrzałam na mojego aniołka i jej tatę.
- O czym ty mówisz. Przecież my się nigdy nie kłóciliśmy. - zaśmiał się Jus i połaskotał Carmen po brzuchu.
- Justiś co z tym pokojem? - odezwała się Selena, a ja spojrzałam na nią zdziwiona i zarazem zaciekawiona co ma do powiedzenia. Czyżby Justin czegoś mi nie powiedział?
- Możemy o tym porozmawiać później? - zapytał jakiś spięty.
- Ale to jest bardzo ważna sprawa i nie może czekać. W końcu chodzi o nasze dziecko. - szczęka mi opadła. Myślałam, że tylko się przesłyszałam. Co to ma niby znaczyć?! Znowu mnie okłamał i to jeszcze z taką sprawą? Wychodzi na to, że mnie zdradził!
- Justin o co tu chodzi? - w mojej głowie szalał chaos. Nie wiedziałam już co jest prawdą, a co kłamstwem. Nic już nie wiedziałam. Oczy mi się zaszkliły. Patrzyłam na niego mając nadzieję, że wyczytam coś z jego oczy, ale się przeliczyła. Były puste, bez jakichkolwiek emocji.
- Jessica... - urwał.
- Nic już nie mów. Wszystko wiem. Zdradziłeś mnie z nią i będziecie mieli dziecko. Nie no ok, spoko. Szkoda tylko, że nie pomyślałeś o tym, że ty masz yyy miałeś narzeczoną i dzieci.
- Jakie dzieci? Przecież my mamy jedno dziecko. Czy ty chcesz mi o czymś powiedzieć? - dopiero teraz uświadomiłam sobie co ja powiedziałam. Kretynka ze mnie.
- Przejęzyczyłam się.
- Wcale nie. Nie kłam. Widzę to w twoich oczach. - chwilę się we mnie wpatrywał po czym dodał. - to by wyjaśniało jak w kuchni zakręciło ci się w głowie i omal nie zemdlałaś. I te twoje humorki przez telefon. - Kurwa! Tylko nie to. On się miał nie dowiedzieć, że jestem w ciąży.
- Carmen! - krzyknęłam. - Masz już wszystko. to pożegnaj się z tatusiem. - powiedziałam, a mała wtuliła się w niego.
- Do ziobacienia tati.
- Nie! Nigdzie nie pojedziecie! Nie pozwolę ci zabrać mojego dziecka i tak sobie wyjechać! - widziałam, że się wściekł, ale teraz najmniej mnie to obchodziło. Zabrałam córeczkę i prędko wyszłam z domu. Gdy wsadzałam ją do fotelika podbiegł do mnie i złapał za rękę, odwracając w swoją stronę.
- Powiedziałem coś. Nie zgadzam się, abyś gdziekolwiek jechała. Masz zostać tutaj.
- Nie żartuj. Ty masz już nową rodzinkę. - prychnęłam. - Daj mi święty spokój. Twoja mama zna adres więc jak będziesz chciał się widzieć z córką to albo zadzwoń do mnie, albo do niej. Zegnaj Justin. - powiedziałam, po czym wsiadłam do auta i nie odwracając się za siebie ruszyłam w drogę.


Od Autorki:
No i udało się! Jest rozdział. Przepraszam, że krótki.
Mam nadzieję, że wam się spodoba i uznacie, że jest ciekawy.
Pamiętajcie o głosowaniu na Justina i oglądaniu teledysków!
Mam do was wielką prośbę trzymajcie kciuki za mnie na egzaminach we wtorek, środę i czwartek. Chyba tylko ja mam takiego pecha, że egzaminy za niecałe dwa dni, a ja chora.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ