Rozdział 19

*Następny dzień*

Wstałam dziś bardzo wcześnie, bo Carmen mnie obudziła. Jest już godzina 11, a ja nie zaczęłam nawet gotować. Mała cały czas płacze i lamentuje. Już sama nie wiem co mam zrobić aby się uspokoiła. Głodna nie jest, bo gdy próbuje ją nakarmić ta nic tylko dalej płacze. W pieluszce też ma czyściutko więc już na prawdę nie wiem o co może jej chodzić. Nawet na widok mojego taty już się nie uśmiecha, co jest bardzo dziwne. Po głowie przeszła mi myśl, aby zadzwonić do Justina, może na jego widok przestanie płakać? W końcu to jej ojciec. Postanowiłam, że tak zrobię. Ułożyłam kruszynkę w łóżeczku, chwyciłam za telefon i pośpiesznie wybrałam numer ojca mojej córki. Odebrał już za drugim sygnałem.
-Tak słucham?-zapytał do słuchawki
-Co tak oficjalnie?-zaśmiałam się
-Ooo Jess. Nie spojrzałem kto dzwoni. Coś się stało? Na obiad mieliśmy z mamą przyjść dopiero na czternastą.
-Nie wszytko w porządku, no może nie do końca. Carmen cały czas płacze nie mogę jej uspokoić i pomyślała, że może byś w padł i ty coś spróbujesz zaradzić?-zapytałam z nadzieją w głosie.
-Jasne. Już idę daj mi pięć minut.-powiedział po czym się rozłączył. Cieszyłam się, że wpadnie szybciej. Moich rodziców nie było, bo pojechali na zakupy więc chociaż on pomoże mi z dzieckiem i będę mogła ugotować jakiś po żądny obiad. Już chciałam iść do pokoju małej, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Wielki uśmiech wkradł mi się na twarz. To pewnie Justin. Nie wiem czemu, ale się ogromnie cieszyłam na samą myśl o nim. Otworzyłam drzwi i dałam mu soczystego całusa w policzek na przywitanie.
-Hej-wyszeptałam nieśmiało. Było mi trochę wstyd, że tak na niego skoczyłam, lecz jemu to widocznie nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie.
-Cześć mała. To gdzie moja druga mała księżniczka?-zapytała
-Leży w łóżeczku, u siebie w pokoiku. Pozwolisz, że ja pójdę szykować obiad?
-Nie ma sprawy. Ty idź i rób co tam masz robić, a ja zajmę się naszym aniołkiem.- i jak powiedział tak zrobił. Ja gotowałam, a on siedział u maluszka.

*Oczami Justina*
Byłem zdziwiony, że Jessica do mnie zadzwoniła, a co dopiero to przywitanie. Choć nie powiem. Podobało mi się to. Ona pichciła coś w kuchni, a ja opiekowałem się Carmi. Mała była słodka. Żałowałem tamtego błędy, bo teraz nie mogę być z nią i jej mamą na co dzień.
-Powiedz mi Carmelita co mam zrobić, aby mamusia mi wybaczyła?-pytałem córki, choć i tak wiedziałem, że  nic nie rozumie i mi na to nie od powie.


*Oczami Jessicy*
Szłam właśnie do pokoju mojego dziecka, a by zawołać Justina, gdy usłyszałam kawałek jego rozmowy do Carmen. Zrobiło mi się go trochę szkoda, lecz sam na to zapracował. Wiem, że nie będę długo trzymać urazy. Nawet już mu wybaczyłam, ale niech się trochę postara. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka.
-Juss choć na obiad. Daj mi małą, ja ją potrzymam, a ty zjesz.-powiedziałam i się uśmiechnęłam. On odwzajemnił i podał mi dziecko. Razem powędrowaliśmy do kuchni. Tam nałożyłam mu obiadu i obserwowałam jak wszystko znika z talerza. Jak tak patrze to coraz częściej nachodzi mnie myśl, iż chciała bym już, aby nasza rodzina była w komplecie. Zero kłótni tylko sama sielanka.



Od Autorki:
Bardzo was przepraszam, że w tamtym tygodniu nie było rozdziału, ale siła wyższa. Za to już jest :) Wiem, że krótki, ale nie mogłam nic więcej napisać. Mam nadzieję, że choć trochę wam się spodoba. Dziękuję za komentarze i liczę, że będzie ich jeszcze więcej. Możecie mi zadawać pytania na formspringu jeśli jakieś macie.
Jak wrażenia po teledysku do BAAB? Mi osobiście się bardzo podoba.