Rozdział 4

Idąc do domu zastanawiałam się dalej nad tą sprawą. Niczego nie byłam pewna, a jeśli najpierw będzie dobrze, a po jakimś czasie nas zostawi? Przecież dziecko potrzebuje stabilizacji. Już sama nie wiem co z tym zrobić, ale chyba mu wybaczę. Musimy chociaż spróbować się dogadać. Nagle zaczął dzwonić mój telefon. Odebrałam.
-Halo?
-Tu Justin. Dlaczego uciekłaś? Dobrze wiesz, że ta rozmowa nas nie ominie.-powiedział.
-Wiem,ale na dzisiaj już miałam dość. Możemy spotkać się jutro w kawiarni tu niedaleko mojego domu.- oznajmiałam.
-Ok. A o której godzinie?
-Piętnasta pasuję?
-Tak oczywiście to o piętnastej w kawiarni.
-Tak. Do zobaczenia jutro.
-Pa.
Wróciłam do domu, zjadłam całą paczkę żelek i poszłam do swojego pokoju. Tam weszłam jeszcze na swojego twittera. Popisałam ze znajomymi i co dziwne zauważyłam, że Bieber mnie dodał do znajomych. W końcu jesteśmy na etapie próbowania się pogodzić. Jej jak to brzmi. Ja też go followałam (nie wiem jak to się pisze). Wyłączyłam laptopa i udałam się do łazienki. Tam wzięłam długą, odprężającą kąpiel z moimi ulubionymi olejkami o zapachu wanili. Przeprałam się w pidżamę i poszłam spać.

Następnego dnia miałam straszne zawroty głowy i wymiotowałam. Zadzwoniłam do JB żeby przyszedł do mnie i wtedy pogadamy. Zgodził się od razu. Biebs przyszedł przed trzecią.
-Więc co wymyśliłaś? Możesz mi wybaczyć i czy możemy stworzyć razem rodzinę?
-Długo się zastanawiałam nad tym wszystkim, ale dopiero teraz uświadomiłam sobie o jaką najważniejszą rzecz ciebie nie spytałam. Czy ty mnie w ogóle kochasz, bo jeśli nie to to wszystko nie ma sensu. Nie zbudujemy związku jeśli nic do siebie nie czujemy.- po jego minie zauważyłam tylko wielki szok
-Jessica oczywiście, że cię kocham inaczej aż tak by mi nie zależało. Pozwól, że ja zadam ci to samo pytanie kochasz mnie Jess?-zapytał, a mnie zamurowało bo ca ja mam mu niby odpowiedzieć tak Justin kocham cię i nigdy nie przestałam?
-Jessica, odpowiesz mi?
-...Tak.
-Ale tak, bo mnie kochasz czy tak bo, mi odpowiesz?
-Kocham cię, ale to nie zmienia faktu, że mnie zraniłeś tamtym czynem i już ci nie ufam, a moje zaufanie nie tak prosto odzyskać.
-Mówisz poważnie? Ty mnie nadal kochasz?
-Tak.
-Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Mogę cię przytulić?
-I ty się pytasz? Tak możesz.- natychmiast mnie objął. Rozmawialiśmy jeszcze bardzo długo, aż w końcu zrobiło się ciemno i Jus musiał już wracać. Pożegnałam się z nim uściskiem i wróciłam do swojego pokoju.



Od Autorki:
Przepraszam, że wczoraj nie dodałam rozdziału ale jestem u babci, a laptop jest mojego brata i po prostu mi go nie udostępnił. Za to dziś postaram się wstawić jeszcze jeden rozdział wieczorem bo ten jest krótki i nudny. Dzisiaj jest akcja na twitterze przez cały dzień a my już jesteśmy w trendsach na 3 miejscu. Dobra nie przynudzam więcej. KOCHAM WAS i do następnego.         CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!